Het slotstuk van mijn reis..

Voor foto's: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10200266118644419.196877.1496800251&type=1&l=9b83b0aad9

Videos's staan op deze blog pagina.

Na een zeer lange tijd weer een update en dat is laatste. Het is een drukke periode voor mij geweest na mijn rondreis door oost-canada.  Aan de dagelijkse stagedag werd gewoon weer voldaan en eigenlijk heb ik de hele anderhalve maand na mijn rondreis niet veel gedaan. De vakantie was toch wat prijzig uitgevallen en daar moest ik nu mijn levenstijl op aanpassen. Wel plande ik nog een kort een weekendje met Oscar, mijn mexicaans huisgenoot en twee vrienden van hem, een tripje naar Toronto en de Niagarra watervallen. Erg tof!

Terwijl ik verder naar het eind van mijn stage aan het toewerken was heb ik weer een mooi avontuur mogen. In plaats van mij in het ziekenhuis te bevinden als werknemer, ben ik op een zekere woensdagavond de spoedeisende hulp opgelopen nadat ik mij anderhalve week al niet goed voelde en vijf dagen lang persisterende koorts en zware hoofdpijn had. Na aandringen van mijn huisgenoten en een collega, heb ik toch maar besloten mij te melden in het ziekenhuis.

Rond half 6 s’avonds ben ik naar het ziekenhuis gelopen, wat een kleine vijf minuten bij mij vandaan was. Een half uur na mijn aankomst op de spoed werd ik opgenomen in een bed. ‘Oja, meneer Mouthaan, eerst nog even 939 dollar aftikken alstublieft, voordat we uw opname doen. Ik mocht in een bed op de gang liggen. Een bed met een uiterst dun deken (ik dacht eerst dat het een matrasovertrek was) en zonder kussen. Na een half uur werd mijn bed naar ‘de dokter’ gebracht. Ik kon me al verheugen op een warmere kamer, uitzicht over Montreal en aantrekkelijke zustertjes. Niets was minder waar en ik werd alleen maar verplaatst van de ene gang naar de andere gang. Waar tegen mij werd verteld dat de dokter zou komen. Terwijl ik op de gang lag kon ik nog wel het positieve inzien van mijn opname. Dit was een unieke kans om een Canadees ziekenhuis van binnen te zien als patient! Maximale klinische ervaring! Na een uurtje wachten (het was inmiddels 8 uur) kreeg ik de arts-assistent te zien.

Na het consult met de arts-assistent moest ik weer twee uurtjes wachten tot het zien van de dokter. En dat was ook een mooi moment om even mijn omgeving in mij op te nemen. Mijn bed lag op de hoek van de gang, waarbij een kleine briesje in mij nek voor wat frisse lucht zorgde. Rechts van mij  twee meter naast mijn bed bevond zich het toilet, wat ervoor zorgde dat een geurige boeket mij na elk patientbezoek hartelijke verwelkomende. Links aan mijn voeteneind bevond zich een grote deur van de isolatieruimte waar een patient met Tuberculose zich in bevond. Gelukkig was ik door de dikke deur beschermd tegen deze vervelende bacterie. De rest van de gang werd verlicht door fel licht van de TL-balken, wat mijn hoofdpijn nog iets wat verergde, aangezien ik een beetje lichtschuw was. Dessalnietemin zorgde dit er wel voor dat ik de rest van de gang kon inspecteren. Het werd mij duidelijk werd dat de hele gang vol lag met patienten. Het geroggel en gehoest op de gang klonk al een tijd als een ware symphonie in mijn oren, en ik had nu zelfs de eer om de muziekanten in dit miserable concert te mogen aanschouwen. Dan volgt er een onderbreking door de verschijning van de dokter, die mij het consult probeert af te nemen. Het behandelplan is als volgt, een CT-scan van het hoofd en bloedonderzoek. De witte jas verdwijnt weer aan het einde van de gang, en een periode van wachten is aangebroken. Wachten op mijn transfer naar een kamer waar ik na mijn tests mijn nachtrust kan hebben. Een uur na het gesprek met de dokter wordt mijn bed weggebracht naar de CT-scan. Intussen sms ik mijn huisgenoten of ze wat spullen kunnen brengen.

Na 3 uur, om 1:00 uur s’nachts zie ik bekende gezichten, Oscar en mijn marrokkaanse nieuwe huisgenoot Morad brengen mij een ziekenbezoek en hebben spultletjes meegebracht. Ook hun verbazen zich over de toestanden in het ziekenhuis. Ik waan mij extra gelukkig aangezien de Mexicaan mij een broodje met roerei hebt meegenomen. Eindelijk na 6 uur niks te eten en geen druppel drinken, iets in mijn maag. Na hun vertrek besef ik mij langszamerhand dat de gang de eindbestemming is voor vannacht. De gang. Het TL-licht brand nog steeds boven mijn hoofd en ik besluit de deken over mijn hoofd te trekken om het iets donkerder te hebben. Na een aantal minuten val ik in slaap. Drie uur later wordt ik gewekt door de arts die mij verteld dat hij me snachts wilt houden en de volgende ochtend de neuroloog laat kijken. Ik slaap nog 2 uur en wordt dan wakker van de ochtend activiteiten die op een gang gebeuren. Artsen die langs je bed lopen, gasten, patienten. Het is een druk verkeer. Ondanks mijn 5 uurtjes slaap voel ik mij wel al wat beter. En mijn betere gesteldheid heeft het bijeffect dat ik nu wel energie heb om mij druk te maken over hoe slecht het is in het ziekenhuis. Niemand verteld mij wat er gaat gebeuren, noch dokters noch verpleging. Aan mijn bed moet ik onderhandelen met de financiele afdeling over de betaling. Ik blijf erop hameren dat ik de rekening niet kan voorschieten aangezien ik niet een aantal duizend dollar op mijn rekening heb. Uiteindelijk is het mij gelukt om hun te overtuigen dat ze toch echt van een kale kip niet kunnen plukken en dat ze met mijn verzekering moeten bellen. Verder stoor ik me aan de laksheid van verpleging en dokteren in het sluiten van de deur van de isolatieruimte aan mijn voeteneind, zodat ik het uiteindelijk zelf maar doe. Ik verbaas me over deze wijze van zorg die geleverd wordt in een ontwikkeld land. Dit had ik nooit verwacht. Ik wil hier weg. Dat is duidelijk. En gelukkig en om 14:00 uur wort ik ontslagen uit het ziekenhuis zonder iets gevonden te hebben. Het vermoeden is een zware griep zijn of een virale hersenvliesontsteking waar geen medicatie voor is. Leven lang gezond zijn! En wat hebben we het toch goed in Nederland met onze ziekenhuizen..

De anderhalve week van afwezigheid heeft mij niet veel goeds gebracht m.b.t. mijn deadline van mij stagewerk. Met nog drie weken te gaan moet ik er ook als een gek aan trekken. Ik besloot niet meer te sporten en mijn tijd te verwisselen met werk, zodat ik dagen maak van 10:00 tot 20:00 soms 21:00 en de weekenden ook werk. Het heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik heb alles afgekregen en de stage afgerond met goede feedback en een 9. Ook mag ik daar nog een keer terugkomen voor onderzoek. Ik kan tevreden zijn dus! Met de stage afgerond zat mijn tijd in Montreal erop en na een afsluitend diner met vrienden besloot ik op een maandag naar New York City te vertrekken met de trein. Daar vervolgens 3 dagen de stad bekijken om daarna met het vliegtuig te vertrekken voor 2.5 weken Costa Rica in Midden-Amerika.

Costa Rica is een relatief klein land met ‘microklimaten’, wat betekent dat je met een paar uur van het strand bij een vulkaan kan zitten of een regenwoud. Ook reizen van Pacifisische kust naar Caribische kust is met een goede planning goed mogelijk in één dag. Mijn reis begon in de hoofdstad van de kust provincie Guanacaste, Liberia. De eerste avond direct na mijn vlucht in mijn hostel in Liberia was even slikken. Bij aankomst met de taxi zag de wijk en het hostel er nogal luguber uit. Donker, door de geringe straatverlichting en achterstallig. De bar van het hostel zat vol met locals. Aangezien dit hostel ‘international’ in de naam droeg had ik toch meer buitenlandse reizigers verwacht. Maar die waren er helaas niet. Nadat ik mij geinstalleerd had in de kamer welke voor 8 dollar een privekamer was (dikke prima dus), besloten om maar wat te gaan eten in de hostelbar. Terwijl de Costa Ricanen druk bezig waren met karaoke, werd mijn aanwezigheid in de bar opgemerkt en geuit in gestaar naar mij. Echter nadat ik een aantal duimen gaf aan de Costa Ricanen met betrekking tot hun zangtalenten veranderde dit vreemde gestaar in hartelijkheid en werd ik ook uitgenodigd om te zingen. Wilde ik nog wat van de avond maken, dan moest ik deze gelegenheid uiteraard pakken! Dus met mijn allerbeste zangstem heb ik ‘country road’ gezongen (en na een aantal pilsjes ook nog ‘Summer of 69’). Dat brak het ijs en de rest van de avond heb ik gepilst met de locals en naar hun verhalen over Costa Rica geluisterd in hun beste engels.. Nacht 1 was geslaagd.

De volgende dag ben ik direct naar het strandplaatsje Tamarindo vertrokken om te surfen en te strand hangen. Na een viertal dagen en twee surflessen, kon ik aardig een golf pakken en op het board blijven staan. Tevens kwam ik erachter dat Costa Rica duurder was dan verwacht. Gewoon europese prijzen, soms nog duurder. Jam en Chocolade pasta kosten hier ongeveer 5 euro, brood 3 euro. Dessalniettemin een leuke plek. Na een viertal dagen vertrokken naar Montezuma, een klein kustplaatsje in het zuiden van het schiereiland Peninsula Nicoya. In dit stadje hing echt een super ontspannende vibe. Yoga en spirituatliteit waren veel beoefende activiteiten daar en het verschil met Tamarindo (wat meer een uitgaansplaatsje was) was groot. Het hostel was geweldig. Klein, tegen de bosrand, twee minuten lopen van het stadje en het strand en een ongelooflijke relaxte lounge. Dit was nog eens ontspannen! In Montezuma ben ik op een snorkeltrip naar het eiland Tortuga gegaan, waar ik een aantal mooie vissen heb kunnen spotten en geluncht op een het eiland. Verder kreeg ik de unieke gelegenheid om baby schildpadjes naar het strand te brengen zodat ze hun volwassen leven tegemoed konden gaan! De volgende dag zou ik eigenlijk vertrekken, maar aangezien ik het er zo naar mijn zin had had toch maar een extra nacht bijgeboekt en gehiked met wat medereizigers naar een driedubbele  waterval in de omgeving daar. Geweldige natuurschoon!

Na drie nachten Montezuma, besloten om over het water terug naar het vaste land te gaan. Wat op een typische Centraal Amerikaanse wijze gaat. Men neemt een kleine speed boat en deze laden we vol met zwarte zakken waar we de bagage in doen. De aanblik had wat weg van het illegaal vervoeren van menselijk stoffelijk overschot om vervolgens in de zee te dumpen.  Aangekomen aan de andere kant van het water een busje gepakt om naar Parque Manuel Antonio te gaan. Dit kleinste natuurpark van Costa Rica is gelegen aan de kust en staat bekend om het vele wildlife wat hier te zien is. En dat is niet gelogen. Een half dagje hiken levert je al snel ontmoetingen op met apen, leguanen, salamanders, bijzonder kikkers, een kaaiman en een schildpad, luiaarden en heel veel mooi stranden. Meer dan een dag in het park had ik niet nodig dus besloot ik de volgende dag direct te vetrekken richting de hoofdstad, San Jose, voor 1 nacht om van daaruit vervolgens naar de Caribische kust te gaan. Ik had mijn zinnen gezet op Puerto Viejo de Límon. Naar het schijnt een echte party city van de caribean te zijn. Dat viel uiteindelijk wel tegen, aangezien het regenseizoen was. De stranden waren erg mooi en de cultuur is behoorlijk verschillende met de pacificisch kust. In de caribean vind je de echte afro’s/creolen.

Na een drietal dagen langs de strand gefietst te hebben en hier en daar gechillled op het strand, moest ik alvast mijn route richting Liberia airport bepalen. Met nog 5 dagen te gaan besloot ik om de relaxtheid van de caribean te verruilen voor meer regen, kou en adrenaline bij het Monteverde Cloud forest. Dit regenwoud bevind zich zeer hoog, dat het in principe de wolken aanraakt. Het regenwoud staat bekend om zijn vele groen, maar vooral (wat ik van medereizigers hoorde) om de extreem sports. Dat laaste was dan ook de belangrijkste reden voor mij. In de 2 dagen dat ik daar was, heb ik een hangbruggen parcours afgelegd en heb 25 ziplines gepakt over verscheidene dallen. Met als hoogtepunten, ‘de tarzan’, waarbij je als een tarzan aan een liaan slinkt (zie filmpje) en de superman ja als een ware superman over een zipline van 1 km gaat waarbij je niet kan remmen! (zie filmpje)

Na de adrenaline rush in Monteverde was het tijd om weer te ontspannen. Ik ben met wat mede-reizigers vertrokken naar de Arenal vulkaan om daar de hele dag te spenderen in waterbronnen van de vulkaan, waar de baden het water extreem helder is. De volgende dag scheidden onze paden zich en ik besloot om naar een strand (genaamd Playa del Coco) te gaan wat een uurtje lag buiten het vliegveld in Liberia van waar mijn vliegtuig naar New York zou vertrekken. Helaas miste ik de eerste bus die die richting op ging waardoor ik 6 uur moesten wachten op de volgende. Nadat ik al 5 uur in de middagbus zat was inmiddels de avond al aangebroken. Helaas was dit niet mijn dag en miste ik het station waar ik mijn transfer wilde hebben op de bus naar Playa del Coco. Uiteindelijk ben ik uitgestapt in een onbekend stadje. Terwijl ik naar de bus liep sprak een taxichaffeur mij aan dat ik voor 8 dollar naar de Liberia kon met hem. Aangezien het zo laat was, lukte het niet meer om in Playa del Coco aan te komen. Ik zei ‘si’, en de chaffeur reed mij naar mijn hostel en verraste me achteraf met een rekening van 30 dollar.  Na 5 minuten ruzie maken dat hij mij oplichte, toch maar betaald. Ik heb verder de nacht gespendeerd in Liberia om vervolgens de volgende ochtend vroeg naar playa del Coco te vertrekken met de bus. Ik heb nog een heerlijke ochtend, middag en avond gespendeerd in dit populaire plaatsje onder de locals. Een fijne nacht aan een mooi hotel aan het strand om de volgende ochtend vanaf Playa del Coco de bus naar het vliegveld te pakken.

En op de laatste dag ging het bijnaaaa fout. Nadat ik een 45 minuten in de bus zat werd mij gevraagd of een zwangere vrouw mocht zitten op mijn plek. De bus was stampens vol gepakt en uiteraard was ik galant genoeg om mijn stoel af te staan. Terwijl ik daar in de bus stond voelde ik een contante frictie tegen mijn been aan en mijn portemonnee, welke mijn passpoort, creditcard en geld bevatte. De volgende 10 minuten was ik op mijn hoede en af en toe keek ik naar de man achter mij die heel subtiel zijn hand richting mijn broek had en daar vervolgens met zijn andere arm zijn jas daarover heen bedekte. Ondanks dat ik dit in mij opnam, deed ik niks. Ik was namelijk nog niet gerold en ik wilde geen aardige mensen de indruk geven dat ik hun niet zou vetrouwen. De reis ging voort en mijn halte was nog maar een paar minuten met de bus. En juist. Juist 30 seconden voor mijn halte voelde ik dat mijn portemonne weggenomen was. In reactie hierop draai ik mijn hoofd naar de man achter mij en ik zag hem uitgebreid mijn portemonnee inspecteren. Op dat moment borrelde kwaadheid op, waarom de man de brutaliteit had mijn portemonnee te inspecteren. Ik schreeuwde naar de man (welke van middelbare leeftijd was) en griste mijn portemonnee uit zijn handen. Ik checkte of al mijn spullen er nog in zaten (het belangrijkste mijn paspoort natuurlijk!!) en commandeerde hem al zijn zakken leeg te maken. Hij gehoorzaamde graag en ik bedreigde hem in het Engels. Wat je op dat moment voelt is pure woede en het was zeer verleidelijk om met hoge snelheid mijn schedel tegen zijn schedel te kaatsen. Voordat moment zelfs kon gebeuren, had ik mijn halte al bereikt en moest ik de bus uit. Pfff. Gelukkig. Gelukkig dat ik net op tijd gezien had dat ik gerold werd. Stel je voor. Als ik het pas gemerkt had als ik uit de bus was. Dan had ik mijn vliegtuig naar New York niet kunnen halen en daardoor ook hoogstwaarschijnlijk mijn vlucht naar Amsterdam gemist. Gelukkig is het dus niet zo ver gekomen en gek genoeg ben ik achteraf de zakkenroller dankbaar dat hij het fatsoen had mijn portemonnee te bekijken om (wat ik aanneem) alleen het geld eruit te halen.

Eind goed al goed. Ik kon mijn vlucht naar New York halen. Na 1.5 dag shoppen in NY (omdat het daar zo goedkoop is) gevlogen naar Amsterdam om uiteindelijk op de verjaardag van mijn vader weer thuis te komen en verwelkomt te worden door mijn familie.

Dit was het einde van mijn avontuur. Ik ben dus inmiddels al 3 weken in Nederland en heb een dierproefcursus gedaan en woon inmiddels in Utrecht. Vanaf januari zal ik dan beginnen met afstuderen voor 10 maanden aan de afdeling Klinische Neurofysiology in UMCU. Ik zal daar mijzelf ook net als in Montreal bezighouden met epilepsie onderzoek. Ik heb er veel zin in, en zie uit naar een nieuw avontuur.

Ik wil iedereen danken voor het lezen van mijn blog en de mailtjes/reactie die ik van jullie ontvingen. Het deed mij in het buitenland goed te horen dat mensen op de hoogte waren van mijn avonturen. Ik heb een mooie tijd gehad ik vond het leuk dat ik dat in deze mate met jullie heb kunnen delen.

Tot gauw weer ergens in Nederland!